Rouw wordt nogal eens geassocieerd met een hoop ellende. En degene die ermee te maken heeft, een persoon met verdriet, daar zou je het liefst zo ver mogelijk van uit de buurt willen blijven. Alsof rouw en verdriet besmettelijk zijn. Terwijl iedereen in het leven op enig moment te maken zal krijgen met rouw. Denk bijvoorbeeld maar aan het kwijtraken van een liefdesrelatie of het verliezen van een huisdier waar je zielsveel van hebt gehouden.
Rouw en liefde zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Er wordt wel eens gezegd: rouw is de achterkant van liefde. En zo is het: als je een dierbare geliefde kwijtraakt, kan je daar intens verdrietig over zijn. En sommigen voelen zich daarin best alleen staan wanneer het verdriet niet wordt opgemerkt en kunnen daar vervolgens sombere gedachten over krijgen. Dat is dan best logisch toch?
Rouw is in ieder geval niet eng en het hoeft ook niet ongemakkelijk te zijn. Want je kunt er gewoon met iemand over praten. Het ijs breken door bijvoorbeeld te vragen hoe het met iemand is. Je over je eigen ongemak heen zetten. Omdat werkelijk iedereen vroeg of laat met verlies en rouw te maken krijgt.
