Geen wolkje aan de lucht. Hop lekker naar buiten! Misschien ergens een drankje gaan drinken in de eerste lentezon? Wat een heerlijk vooruitzicht om je zonder jas op een zonovergoten terras neer te vleien of misschien wel een mooie wandeling te gaan maken in de ontluikende natuur.
Alles staat in bloei en de wereld lacht je toe!
Maar dan, pats, is daar ineens weer de verpletterende werkelijkheid die ervoor zorgt dat er donkere wolken voor die mooie lentezon schuiven. Waar is opeens de onbezorgdheid? En wat valt er eigenlijk nog te genieten?
Als de zon schijnt kan je je zomaar ineens juist heel erg verdrietig voelen. Omdat je gedachten bijvoorbeeld afdwalen naar de tijd dat je samen was met degene die je liefhad en die je tegenwoordig moet missen. Wat was het toen heerlijk om samen die mooie wandeling in de natuur te maken.
De wereld ziet er ineens helemaal zwart uit en je kan het niet meer opbrengen om überhaupt nog naar buiten te gaan.
Het proces wat je doormaakt na een verlieservaring verloopt vaak grillig en onvoorspelbaar. Als je denkt dat je een onbezorgde zonnige dag tegemoet gaat, kan het halverwege de dag opeens gaan onweren. Er is daarvoor geen eenduidige oplossing. En dat is soms lastig om mee om te moeten gaan.
Soms zijn zwarte wolken niet te voorkomen. Maar juist als je het niet had verwacht, komt het moment dat ze heel langzaam weer lijken op te lossen.
